Familie voor mij is heel belangrijk

Ons kindje is geboren in de periode dat ik bij mijn ouders woonde. Ik woonde daar omdat ik en mijn vriend uit elkaar waren, hij heeft mij verlaten op het moment dat we er achter kwam dat ik zwanger was. Hij wilde dat ik het weg liet halen, of zou afstaan. Maar ik wilde het niet weg laten halen, en wilde het ook zeer zeker niet afstaan na de geboorte. Geen haar op mijn hoofd die daar aan moest denken, dus vond hij het nodig om mijn spullen te pakken, en me letterlijk op straat te zetten.

Ik mocht bij mijn ouders thuis terug komen, en ben blij dat ze gelijk voor me klaar stonden, dat ze mij of eigenlijk ons, want ik was natuurlijk zwanger) in huis wilde nemen. Dit waren ze natuurlijk niet verplicht. Maar onze band is gelukkig ontzettend goed dus ik werd met open armen ontvangen.

Mijn ouders, maar ook mijn broers en zussen en andere familie leden hebben een enorm hechte band en dat is alleen maar mooi, en behoorlijk fijn. Iedereen was nieuwsgierig naar de baby, en iedereen wilde ook wel mee naar de controles bij de verloskundige, de echo’s en noem maar op. Iedereen stond voor ons klaar. Dat was zo prettig, zo ontzettend fijn.

Hoe verder ik in de zwangerschap kwam, hoe meer spannend ik het ging vinden, dat is natuurlijk logisch, het was de eerste keer en hoe ging dit allemaal lopen? Mijn moeder was vast besloten dat als ik in het ziekenhuis moest bevallen ze met me mee zou gaan. Mijn zus die wilde ook wel mee, maar we moesten natuurlijk kijken wat er op dat moment mogelijk was. En wat toegestaan was. Maar te weten dat ik genoeg mensen had die met me mee wilde gaan dat gaf me toch wel een heel erg goed, rustig en vooral fijn gevoel.

De dag dat alles begon om het zo maar te omschrijven vond ik zo spannend, het voelde allemaal super fijn. Het gaat allemaal zo snel en het is hoe dan ook erg spannend allemaal. Wat er door me heen ging is haast niet te omschrijven, maar geloof me. Ik vond het reuze spannend.

De dag verliep zo spannend, ik kreeg de ene naar de andere wee, en ik weet niet wie er harder aan het puffen was, mijn moeder of ik haha. Maar is niet erg, samen puffen is leuker dan alleen toch? Ik werd goed begeleid in het ziekenhuis, en ik voelde me op en top geweldig, maar ik was een tikje zenuwachtig, en ik weet niet goed of ik nu echt heel de tijd lief was voor mijn moeder haha, maar ze kon er goed tegen en kon het wel accepteren dat ik wat harder reageerde.

De bevalling zelf duurde wel even, maar die uren die waren het meer dan waard. Ik was zo blij dat het achter de rug was, dat alles goed was met mijn kindje, en dat het volgende avontuur nu dan echt was begonnen. Ik was gewoon mama. En dat van een ontzettend lief, mooi, en vooral knap kindje. Mijn familie was al snel in de buurt, en iedereen wilde graag kennis maken met ons nieuwe wereld wondertje..

Ik heb van de papa nooit niets meer gehoord, op welke manier dan ook. Maar dat is niet erg denk ik, ik heb mijn familie, en die staan dag en nacht voor ons klaar.

Groetjes,
Mandy en Sanne