Hoe kan het dat mijn vriend nu ineens anders denkt.

Zwanger worden wat wilde ik dat graag. Maar helaas mijn vriend dacht er anders over. Hij moest er niet aan denken.
Waarom dat gedoe met een baby. Dat was toch niets voor ons. Hoe zat het dan met zijn feestjes, en zijn andere verslavingen? Dat is toch wel een ramp hoor in zijn ogen.
Is het dan zo erg als je ouder word, om minder naar feestjes te gaan, om toe te geven aan het leven met een kindje. Het is wel iets wat ik heel erg graag wil. En we kunnen er gewoon weg niet over praten. Dat doet me pijn.

Ik heb gezocht op internet naar vrouwen en zelfs mannen die in het zelfde schuitje zitten als ik, wat een gedoe als iemand je leven in eens zo over hoop kan gooien. Tot een paar maanden geleden was het bij ook altijd nog dat hij een zoontje of een dochter wilde, hij had zelfs namen in zijn gedachten. Maar nu ik het aan heb gekaart, en zei dat ik vind dat we niet moeten wachten tot dat we een paar jaar verder zijn dan moeten we er toch echt iets aan gaan doen. Dan moeten we het in mijn ogen niet meer alleen bij het ”oefenen” houden. Maar ook in actie komen. Op het moment dat ik er met hem over begon is bij hem alles om geslagen. Hij wilde echt niet meer, hij had het helemaal gehad, en hij moest niet denken aan dat gejank de hele dag. Ik wist niet wat ik hoorde, want dit was de totaal andere kant als een paar weken geleden. Wat had ik daar nou aan? Wat moest ik daar nou mee? Jeetje wat deed mij dit pijn.

Ik heb het een poosje zo gelaten, en ben weer opnieuw met hem dit gesprek aan gegaan. Hij was echt niet van gedachten veranderd, en ik moest ook niet verwachten dat dit ging gebeuren. Ik vroeg hem toen maar op de man af hoe hij er over dacht, en wat hij nu zelf dan wilde. Hoe ziet hij de toekomst voor zich? Hij wist het niet maar een kindje dat ging toch wel heel serieus worden zei hij. Hij wilde met mij oud worden, hij wilde dolgraag trouwen. Maar een kindje? Nee daar moest hij niet aan denken. Dat was wel even een schok voor mij. Ik was verstijfd en wist niet wat te doen. Ik ben weg gelopen, en barste uit in tranen. Hoe kon dit nu zo zijn, waarom ben ik nu al jaren met de liefde van mijn leven, waarom hadden we beide een zelfde toekomst beeld, maar waarom was dit nu na zoveel jaar in eens anders. Hij wilde alles, behalve het geen wat voor mij juist oh zo gewenst is. Een kindje van mij en mijn grote liefde.

Ik ben inmiddels op gesprek bij de huisarts geweest, heb lotgenoten gesproken en ben onder behandeling bij een psychologe, in de hoop dat ik er uit kom wat ik nu echt graag wil. Ik kan moeilijk stiekem zwanger worden, en hem voor blok zetten. Dat zit niet in mij, een kindje moet wel gewenst zijn vanuit twee kanten.

Zijn er hier misschien mensen die hier ervaring hebben, mogelijk mensen die bewust alleenstaand moeder zijn of wel een BAM moeder.

Liefs Desiree