Ons prinsesje te vroeg geboren.

Op het moment dat ik 26 weken zwanger was, werd ik ’s morgens wakker en ging ik heerlijk op mijn gemak de dingen doen die ik normaal ook zou doen. Ochtendjas aan, naar beneden en eerst even een lekker ontbijtje. Ik voelde me op dat moment nog goed, tot ik in de keuken liep en het leek of ik iets warms langs mijn benen naar beneden voelde stromen, het was raar en keek dan ook gelijk, het leek wel op bloed, en niet een klein beetje ook. Ik belde in paniek mijn verloskundige en zij verwees me meteen door naar het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven.  Mijn vriend was gelijk naar huis gekomen, hij werkt gelukkig maar een  paar minuutjes van huis vandaan en we zijn toen gelijk naar het ziekenhuis gereden. Daar maakte ze echo’s, al snel bleek er dat een pittig bloedstolsel van ruim 2 centimeter achter de placenta zat. Dit kan een teken zijn dat placenta aan het los laten is.

Met grote spoed werd ik per ambulance naar het MMC in Veldhoven gebracht.  Dit was omdat ze in het MMC een speciale NICU afdeling hebben waar ze de juiste (speciale) zorg kunnen verlenen aan kindjes die extreem vroeg geboren worden.

In het MMC moest ik verplichte bedrust houden om op deze manier de bevalling zolang mogelijk uit te stellen. In de dagen die daarop volgde gebeurde er van alles, ik kreeg prikjes om te zorgen dat de longen van ons kindje sneller rijp zouden worden. Dit uit voorzorg als ons meisje eerder geboren zou worden. Hartfilmpjes hoorde daar natuurlijk ook bij. Ze hielde mij en ons kindje echt heel erg goed in de gaten. Tot de dag dat het hartfilmpje niet goed was, en ze op echo’s zagen dat het bloedstolsel flink gegroeid was. De placenta was al voor een deel los, en door dat een deel hier van al was afgestorven had ik last van die hevige bloedingen.

Ze besloten over te gaan tot een spoedkeizersnede, deze ging voor mijn idee zo ontzettend snel dat ik de helft of misschien wel meer niet eens meer precies weet. Ons meisje kwam veel te vroeg op de wereld en woog nog geen 600 gram. De periode die daar op volgde was enorm spannend. Ik voelde me eigenlijk ondanks de hele situatie erg uitgeput, maar lichamelijk was ik een stuk sterker gelukkig. Ik mocht in het Ronald McDonald huis in Veldhoven verblijven zo was ik altijd dicht bij ons prinsesje. In het Ronald McDonald huis voelde ik me helemaal op mijn gemak, wat een ontzettend lieve mensen werken daar. Ook heb je er als je hier behoefte aan hebt de mogelijkheid om met andere mensen in contact te komen, ik leerde hier een stelletje kennen dat ook een kindje op de NICU hadden liggen en het idee om met ”lotgenoten” te praten was gewoon erg prettig.

Toen ons meisje een weekje oud was, mocht ik voor het eerst huid op huid contact met haar hebben. Dit was een ontzettend speciaal en prettig moment. Ik voelde me zo trots en blij.
Nadat ik 2 maanden met ons meisje in het ziekenhuis in Veldhoven was geweest, werden we overgeplaatst naar het ziekenhuis in Eindhoven, vanuit daar mochten we uiteindelijk toen alles in een rustiger vaarwater was naar huis, met zuurstof en sondevoeding. Maar dit alles voor ons kindje, en we bleven natuurlijk onder goede controle in het ziekenhuis.

Na enkele maanden ging alles steeds beter met ons meisje en hebben we echt volop kunnen genieten, en dat doen we tot de dag van vandaag nog steeds. Maar de zwangerschap op zich, en het hele gebeuren in het ziekenhuis zal altijd een soort van op mijn netvlies staan, maar door goed contact met de lieve mensen uit het Ronald McDonald huis kan ik over heel veel praten en het zo toch een goed plekje geven.