Spannende tijden..

Hallo lieve allemaal,

Ik kan het niet meer stil houden en wil iedereen toch op de hoogte brengen. (hihi jullie zitten toch een stukje verder van ons af)
Wij hebben na een zenuwslopende tijd eindelijk positief nieuws!

* Wij zijn zwanger *

Ohhh ik kan niet omschrijven hoe blij we zijn, hoe gelukkig en hoe vrolijk. Een lang gekoesterde droom is dan toch uit gekomen.
Na aanleiding van hele trajecten, hele mooie momenten en heel veel  spannende en vooral zenuwslopende momenten is het dan toch echt waarheid.
Wij konden onze ogen niet geloven, het is toch wel heel erg leuk en spannend want we hebben hele trajecten afgelegd.
Vervolgens is het nu zo dat we zwanger zijn geraakt zonder dat we er erg in handen, dus het is spontaan gebeurd. Hoe mooi is dat? Wij zijn zo gelukkig. ( haha heb ik pas 10 keer gezegd bij wijze van)

Hoe we er achter zijn gekomen, ik was gewoon al een paar dagen niet lekker, ze wilde dat ik me liet testen op corona, dat was gelukkig negatief. Dus heel erg goed. Ik had geen corona.
Ik werd als maar misselijker, en emotioneel was ik ook al niet te houden.  Mijn vriend zei jeetje ben je zwanger, heb je last van je hormonen. En hij is dan ook een test gaan halen bij de apotheek.
Deze eerste test gaf dan toch echt negatief. Ik had echt zo iets van, ja wat dacht jij nou.. het kan ook niet anders toch. Wat een ellende dacht ik, baalde stiekem ook wel hoor dat de test aangaf niet zwanger te zijn.

De dagen verstreken en de misselijkheid bleef aanhouden. Ik werd ook niet ongesteld, maar ja dat was voor mij toch al niets bijzonders. Mijn vriend zei dan gaan we het toch nog een keer proberen. Ook deze nieuwe zwangerschaps test gaf aan dat ik niet zwanger was. Jeetje wat een gedoe, wat een ellende en waarom voelde ik me nou toch zo. Was het spanning was het stress, wat het iets heel anders. Langzaam begon ik me een klein beetje zorgen te maken. We besloten om een afspraak bij de huisarts te maken. Deze gaf aan dat hij het bizar vond, en hij vroeg of ik dan misschien ook nog een test bij de praktijk wilde doen, om het toch nog eens uit te sluiten met een andere test. Hier zijn we beide dan ook gelijk mee akkoord gegaan. Het wachten leek wel uren, maar ook deze test bij de huisarts gaf aan niet zwanger te zijn. Vreemd. Dat is wat wij het allemaal vonden. De huisarts wilde om mij gerust te stellen me doorsturen naar een gynaecoloog, deze kon ook gelijk praten met mij over de menstruatie klachten etc. Nu was ik er natuurlijk al mee bekend, en liepen we al verschillende trajecten in het ziekenhuis.

De dag dat wij de afspraak hadden was ik best wel een beetje nerveus. Ik had het niet meer, werd met de minuut meer en meer zenuwachtig en had zoiets van nu mag het wel op schieten. Dan zit je daar in het ziekenhuis en ben je aan het wachten tot je naar binnen word geroepen. Helaas duurde dat iets langer dan we gehoopt hadden, maar de opluchting was groot toen we dan eindelijk naar binnen werden geroepen. We hebben eerst een gesprek gehad, en hij zei dat hij wel even wilde kijken, een klein onderzoek volgde, en we merkte niets bijzonders. Hij zei ik denk je geschiedenis niet dat je zwanger zal zijn. Maar om alles uit te sluiten was er nog een optie en dat was een echo maken. Natuurlijk wilde ik dit, dan was echt alles uitgesloten. Ik ging op de behandeltafel liggen, en er werd gel op mijn buik gespoten, deze gel was een prettig gevoel, en daar ging hij, onze verbazing was groot toen we zagen dat de gynaecoloog met verbazing naar het scherm staarde. Hij kreeg een glimlach en zei: ” ik weet niet wat ik anders kan zeggen dan Gefeliciteerd”. Mijn vriend en ik kregen beide kippenvel en de tranen schoten in onze ogen. Hoorde ik het nou echt goed? Was het dan echt zo ver? Ben ik zwanger? Ik kon mijn oren niet geloven, ondertussen werd er goed gekeken, en gemeten en gedaan. Ik was al meer dan 8 weken. Vol ongeloof bleef ik staren naar het scherm. daar groeide ons kindje… een kindje waar we al zolang naar verlangde. Een kindje die ons nog gelukkiger maakte dan dat we al waren. We konden ons geluk niet op. Maar wat was dit een ontzettend spannende periode geweest, een periode met veel uitslagen, en alles negatief. Ik ben zo blij met dit ontzettend positieve nieuws.

Toen we uit het ziekenhuis waren, hebben we gelijk de eerste babyshop opgezocht, en hebben we een leuk fotolijstje gekocht of eigenlijk twee.. in beide foto lijstjes hebben we een echo gestopt. Deze hadden we natuurlijk mee gekregen, en we hebben van 1 echo 2 kopietjes gevraagd. We wilde natuurlijk gelijk door naar onze ouders.. we wilde niet eens wachten tot de eerste 3 maanden voorbij waren. We wilde ons geluk gelijk delen. Eenmaal de fotos in de lijstjes was het op naar de eerste ouders.. we gingen daar heen en mijn ouders waren verbaasd. Ze keken echt van wat komen jullie hier doen? Is er iets of … We zeiden praktisch tegelijk dat ze moesten gaan zitten. Ik zeg tegen mijn ouders, pap, mam… ik hou zoveel van jullie maar we willen iets mededelen. Wij hebben de grootste plannen maar we willen jullie eerst een klein cadeau geven. Mijn moeder keek me aan en had echt zoiets van wat is jullie plan, ze opende het cadeau en kon haar ogen niet geloven, ze zegt wel tot drie keer toe.. ” echt, echt, echt??” wij keken haar aan en zeiden ja mam ECHT. Mijn ouders waren zo gelukkig, en de tranen sprongen hen ook in de ogen. Wat was dit een super mooi moment.

Daarna zijn we naar de ouders van mijn vriend gereden, beide waren erg druk. Maar wij zeiden ze dat ze toch even toe waren aan een pauze. Mijn schoonvader vroeg me gelijk hoe het met me ging, of ik de misselijkheid inmiddels al een beetje de baas was. Ja dat was ik zeker, ik voelde me stukken beter vertelde ik. Daar was hij erg blij mee. Mijn vriend zei tegen zijn ouders ” pap mam, misschien even tijd voor een drankje..?” Ja natuurlijk dat was ook echt wel de bedoeling. Toen ook mijn beide schoonouders aan tafel zaten vertelde mijn vriend dat hij ze wilde bedanken voor alles wat ze voor ons gedaan hadden, ook nu ik me niet zo goed voelde de laatste tijd. Hij gaf ze het cadeautje en zei dat het een kleinigheidje was om zo toch even een blijk van waardering te geven. Mijn schoonouders zeiden dat het echt niet nodig was. Jawel zei hij ik of beter wij staan er op. Ze maakte dan toch het cadeautje open, en hun hadden al gelijk de tranen in de ogen staan. Ze zeiden hoe is het mogelijk? Hoe kan het … mijn vriend grapte ”moet ik jullie dit echt uitleggen, hoe dit kan?” Nee natuurlijk hoefde dat niet. Ook mijn schoonouders waren heel erg blij, voor ons. Maar ook voor zich zelf. Wat jeetje nu worden ook zei opa en oma.

Later zijn we naar huis gereden, ik was op en ook wij wilde gewoon even samen genieten van het idee dat we papa en mama zouden worden. We willen dit zo graag en dan is het nu dan toch echt eindelijk zo ver. Tuurlijk de aankomende weken zijn nog een beetje spannend, maar ik ga wel zo goed en lief zijn voor mijn lichaam, ik ga niets geks doen.. want hoe dan ook ons kindje dat zal echt bij ons komen. Wij gaan genieten van de voorpret en wij gaan shoppen tot we er bij wijze van bij neervallen.

We hebben met onze ouders afgesproken dat we het nog even stil houden, een geheimpje van ons zes. Dit tot tot de 12 weken gepasseerd zijn, en we het dan tegen de rest van de familie en vrienden gaan vertellen. Dit willen we natuurlijk ook op een hele mooie manier doen, met daarbij ook onze ouders. Iedereen mag het weten en iedereen zal ook echt heel erg blij voor ons gaan zijn. Tot deze tijd gaan we lekker samen genieten, gaan we al van de voorpret genieten, en gaan we volop na denken en bekijken hoe we alles willen. Ons kindje zal in een ontzettend warme familie terecht komen, en zal ook zeker alle aandacht krijgen, niets te kort komen en zo ontzettend veel liefde ontvangen.

Voor nu houden we het hier bij, en wie weet houden we jullie van nog veel meer op de hoogte. Maar dit wilde ik zo ontzettend graag kwijt.
Oke het geheimpje is dan misschien iets groter dan ons 6. Maar hihi jullie staan toch een stukje verder van ons af, en jullie zullen het zeker niet verklappen.

Liefs,
Joyce & Michel