En toen stond ik er alleen voor.

Dan ben je enkele maanden verder in je zwangerschap en leer je een totaal andere kant van je partner kennen. Zo gek als jullie op elkaar waren, zo tegenstrijdig zijn jullie nu. Jij wilt alles netjes op orde hebben en hij denkt bij zich zelf het is allemaal wel goed en het komt wel.

Dit is nou precies wat ik mee moest maken. Ik wilde alles voor ons kindje op orde hebben, alles moest gewoon klaar zijn voor mijn gevoel. Maar mijn vriend vond het allemaal wel prima en hij vond dan ook dat het allemaal nog wel even kon wachten. Dit ging dag in dag uit zo en het werd elke keer maar erger. Althans zo ervaarde ik het allemaal.

Tot die ene dag dat de bom zo erg barste dat ik het niet meer uit hield, heb toen mijn hele gevoel er uit gegooid en gevraagd of dit nu echt is wat hij wilde. Dat was wel zo en hij vond dat ik me maar aanstelde op mijn manier, ik merkte steeds meer en meer een bepaalde wrijving bij alles. Hij vroeg me nooit meer hoe het was geweest bij de verloskundige en hij toonde totaal geen interesse meer in mij, maar ook niet in ons kindje. Hij wilde me niet aanraken, hij sprak nog maar amper tegen me. En ik kan je vertellen, dat dat verschrikkelijk veel pijn doet.

Ik heb van alles uit de kast getrokken om me er bij neer te leggen dat het voor hem misschien ook allemaal niet makkelijk was, en dat hij het misschien allemaal erg spannend vond. Maar na een paar maanden verder te zijn in de zwangerschap bleek alles anders te zijn. Hij had zijn spullen gepakt en was vertrokken, en zo stond ik er van de ene op de andere dag echt helemaal alleen voor.

Ik zag het allemaal al aankomen natuurlijk, maar nu was het dan echt, ik moest het zelf allemaal gaan doen, en kon gelukkig aanspraak maken op hele lieve vrienden en familie en zij hebben me de hele zwangerschap door geloodst. Wat was ik hier ontzettend blij mee! Heb ze daar denk ik wel honderden keren voor bedankt.

De zwangerschap verliep goed, de bevalling ging voorspoedig, en tot op de dag van vandaag heb ik niets meer gehoord van mijn ex. De vader van mijn kindje wil niets meer met ons te maken hebben, en heeft geen enkele behoefte aan contact met mijn (en ook zijn) kindje. Dit is denk ik nog het aller pijnlijkste gevoel wat ik me bedenken kan. Maar aan de andere kant ik kan het aan, en kan een papa en mama in 1 zijn. En dat dankzij alle liefde die ik in me heb, en alle liefde van de mensen om ons heen.

Iedereen die in deze zelfde situatie terecht komt, kan ik alleen maar adviseren dat je meer kan dan je zelf op dat moment waarschijnlijk denkt, en er zijn tal van mogelijkheden. Maar blijf er vooral over praten want op die manier zal alles nog veel makkelijker worden.

Een Trotse Mama van een prachtig meisje.