Al snel wist ik.. dit ga ik alleen doen!

Op mijn 21ste raakte ik zwanger, wat was ik op dat moment ontzettend blij, kon mijn ogen niet geloven dat het dan echt zo was. Maar op dat zelfde moment kreeg ik ook echt een brok in mijn keel. Er ging van alles door mij heen, gaat me dit wel lukken, kan ik het echt, sta ik er dan niet meer alleen voor. Zo kan ik me echt ontzettend veel bedenken wat er allemaal langs kwam. Ik ben normaal niet zo snel iemand die in paniek raakt maar nu had ik er geloof ik dan toch wel een handje van. Na dat ik het allemaal heb laten bezinken begon er gelukkig al vrij snel het gevoel van enorme geluk door mij heen, want wauw dit was toch echt iets waar ik al even naar verlangde, gezien het leeftijdsverschil van mijn toenmalige vriend wilde we er niet al te lang mee wachten. De eerste weken gingen voor mijn gevoel echt enorm langzaam, wat wilde ik graag die 12 weken aantikken, na die periode zou iedereen die het nog niet wist mogen weten. Grappige was ook wel weer dat er eigenlijk nog maar weinig mensen waren die het niet wisten, ik was zo blij met deze zwangerschap dat ik het al vrij snel van de daken schreeuwde.

Wat mij op viel in deze periode was dat ik het allemaal maar alleen deed, waar was nu opeens de vader van mijn kindje? Ja die vraag is echt heel vaak door me heen gegaan. Waarom was hij nooit aanwezig? Waarom toonde hij opeens geen interesse meer? Ik was de eerste 12 weken echt ontzettend misselijk elke ochtend weer, door die verschrikkelijke ochtendmisselijkheid was het elke dag weer even aanpoten om mezelf weer goed te voelen. Later op de dag kwam dit ook wel goed, dan kon ik het huishouden doen, de werkzaamheden die ik er nog naast had voor mijn toenmalige werkgever en dan was het weer zo avond. Dan begon het vaste ritme van koken, afwassen etc weer. Het huishouden hoorde er natuurlijk ook gewoon bij en dat wist ik ook wel. Maar waarom moest ik dat in die periode alleen doen, waarom kwam er een afstand tussen mij en mijn partner? Altijd had ik nog geen antwoorden op die vragen gekregen.

Na dat ik de 12 weken had aangetikt en zo enorm blij was, maar voor een groot deel ook ontzettend opgelucht was heb ik gelijk de ”laatste” mensen die het nog niet wisten gebeld en verteld dat ik zwanger was. Iedereen was zo lief en leefde helemaal met me mee, maar de persoon van wie ik verwachten dat hij met me mee zou leven en alles wel van dichtbij mee wilde maken die bleef maar weg uit het hele verhaal. De volle 9 maanden heb ik alles alleen moeten doen. De laatste 3 maanden van mijn zwangerschap knapte er iets bij mij en heb ik me niet meer in gehouden, ik was zo boos, verdrietig en teleurgesteld dat ik besloot om te willen scheiden, want als ik het allemaal toch al alleen moest doen, dan zou ik het ook alleen gaan doen. Een man die enkel en alleen maar leeft om te werken, thuis te komen, te eten en te game, en dan slapen.. en dat 7 dagen in de week daar had ik toch echt geen zin in. Dan krijg je vervolgens te horen dat het allemaal wel prima is, want een vrouw en een kind daar zat hij toch echt niet op te wachten. Het vaderschap wilde hij ineens niet meer en het was dan ook allemaal ineens klaar, meneer pakte zijn spullen en is vertrokken. Het klinkt misschien heel erg vreemd maar vanaf dat moment heb ik toch nog een kleine 3 maanden van mijn zwangerschap kunnen genieten. Ik wist al maanden dat ik er alleen voor stond, maar nu was het dan ook echt zo. Het moment dat ik met zwangerschapsverlof ging heb ik alles lekker rustig aan gedaan en ben ik nog extra gaan genieten.

Het moment dat de zwangerschap zich aankondigde was enorm spannend, mijn moeder was mijn steun en toeverlaat op dat moment en god wat ben ik haar dankbaar! Dankbaar dat ze er altijd voor me is, en dankbaar dat we dit samen gewoon even zouden gaan doen. De bevalling was enorm zwaar, door allerlei omstandigheden leek het niet te lopen en te vlotten zoals het hoorde, maar toen ik na al die uren eindelijk mijn kleine meisje in mijn handen had leek het als of er weer een knop in me om ging, een knop die me duidelijk maakte dat ik dit gewoon even samen met mijn meisje zou gaan doen. Wij samen zouden een ontzettend sterk, gelukkig en hecht team zijn. En geloof me.. daar was totaal niets aan gelogen.

Een ontzettend gelukkig moeder.