Lief sterretje aan de hemel

Ik en mijn vriend waren ontzettend gelukkig met mijn zwangerschap. We hebben lange tijd geprobeerd om zwanger te worden. Helaas mocht dit niet zo maar zo snel lukken en zijn we toch een behoorlijke tijd bezig geweest. We hebben ons beide laten na kijken en we bleken beide prima in orde. Medisch was er geen reden waarom wij niet zwanger zouden kunnen worden. We hadden ons voor genomen om er niet zo heel veel mee bezig te zijn en zo probeerde we om onze aandacht te vestigen op hele andere zaken.

Een aantal maanden later werd ik niet ongesteld, ik had enorme krampen maar het kwam niet, dus ik hoopte dat ik dan misschien toch geluk had. Bij de zwangerschapstest bleek dan ook dat ik inderdaad zwanger was, en jeetje wat waren we beide ontzettend blij. Dit was echt wat we zo ontzettend graag wilde, en nu was het ons dan eindelijk gelukt.

We hebben zo ontzettend genoten van de eerste maanden, toen we de 3 maanden voorbij waren hebben we vol trots en blijdschap onze ouders verteld dat ze opa en oma zouden gaan worden en hebben we dit serieus gewoon gevierd. We waren echt zo blij!

Na een paar weken vertelde we het ook de rest van de familie en onze vrienden en iedereen was zo blij voor ons. Ze leefde helemaal met ons mee. We zaten vol met onze gedachten bij ons kindje en wat we allemaal moesten regelen.

De controles gingen goed en er was totaal geen reden voor paniek.

Tot ik op de bewuste dag in mei een raar gevoel had in mijn buik, ik voelde me niet lekker, had het idee dat ik flauw zou vallen en mijn vriend besloot de verloskundige te bellen, deze was gelijk gekomen en ze kreeg geen hartslag te horen. Ik raakte totaal in paniek en kon het niet geloven. We werden door verwezen naar het ziekenhuis waar verder onderzoek nodig was.

De gynaecoloog vertelde ons dat ons kindje helaas was overleden, en op dat moment dacht ik echt dat alles onder mij vandaan glipte. Hoe kon dit nu. We waren al zo ver, we hoefde nog een kleine 10 weken. Dit was zo onwerkelijk. Ik geloof dat ik hem wel 10 keer vroeg het wel echt zo was. Of hij zich niet vergiste, of dat ons wondertje misschien verkeerd lag waardoor ze de hartslag niet hoorde. Ik zocht naar bevestiging, een bevestiging dat ik gelijk had. Helaas… hij heeft ons meerdere keren laten luisteren mee kijken etc.

En nu… nu moest ik gaan bevallen van ons wondertje.. we waren intens verdrietig.. alles leek stil te staan.. Maar 1 ding wist ik zeker, ons kindje zou geboren worden met alle liefde van de wereld, en ons kindje zou een afscheid krijgen met nog veel meer liefde. Ons kindje is nu een sterretje aan de hemel en wij zijn zo blij dat wij haar ouders mogen zijn.

Kim & Ed