Wat ben ik gelukkig met ons kleine mannetje.

Na een lange periode van constant maar misselijk zijn en werkelijk alle veranderingen merken in mijn zwangerschap ben ik dan eindelijk verlost in de goede zin van het woord. We zijn de trotse papa en mama geworden van een onwijs lief klein mannetje. Werkelijk alles wat ik mee mocht maken in die 9 maanden verdween als sneeuw voor de zon. Wat zo’n lief klein wondertje met je doet is gewoon niet met een pen te omschrijven. ”Wat houd ik zielsveel van jou kleine man en ik of natuurlijk papa en ik zullen er alles aan doen om jou het meest gelukkige mannetje te maken.” Dat waren de woorden die ik als eerste tegen ons pas geboren kindje zei!

Mijn hele zwangerschap ben ik ontzettend misselijk geweest, ik had zo gehoopt dat na de eerste 12 weken alles een stukje rustiger zou worden. Dat ik daarna ook langzaam echt zou kunnen gaan genieten van de zwangerschap, helaas was het niet zo en mocht ik 9 maanden langen zorgen dat ik me zo goed mogelijk voelde. Natuurlijk had ik veel hulp van mijn partner, familie en de vele liefdevolle mensen om ons heen. Maar ondertussen baalde ik wel dat het allemaal maar niet zo ging zoals ik hoopte. Ik verlangde er ook naar om lekker te genieten van die heerlijke babybuik, dat deed ik natuurlijk wel maar niet voor de volle 200%.
Helaas kreeg op den duur ook te maken met bekkeninstabiliteit, toen had ik het echt helemaal gehad. Ik kon al zo weinig en dat werd vanaf dat moment steeds minder. Dat is zo vervelend want ik ben een persoon die graag bezig is, leuke dingen onderneemt en heerlijk van alles in huis wil doen. Heb er echt geen problemen mee om even rust te houden lekker te ontspannen en de beentjes omhoog om bijvoorbeeld van een filmpje te genieten. Maar om dit nu elke dag weer opnieuw te moeten doen dat is toch wel vervelend. In het laatste trimester kreeg ik de pech dat ik te maken kreeg met nog wat meer ongemakken en werd ik nauwlettend in de gaten gehouden, door artsen, de verloskundige en natuurlijk mijn ontzettend lieve partner.

Mijn partner daar ben ik echt zo ontzettend trots op, hij heeft samen met mij 9 maanden lang uitgekeken naar het moment waarop de bevalling zou beginnen, 9 maanden lang heeft hij mijn gemopper moeten aanhoren, mijn ongemakken moeten aan zien en zo nog wel meer dingen. Maar elke dag weer, was hij vol positiviteit en was hij de trotse aanstaande papa, wat houd ik van deze man. Hij is mijn maatje, mijn beste vriend, mijn partner eigenlijk gewoon mijn alles.

Nu we dan eindelijk ons klein mannetje in onze armen hebben, vergeten we al deze ellende. Natuurlijk weet ik het allemaal nog goed, maar ik heb het een plekje kunnen geven, mijn lieve kleine mannetje heb ik in mijn armen en dat is toch alles wat voor mij telt, hij is de reden van die maanden van ongemak, hij is de reden dat ik veel rust heb moeten houden, en nu we dan trotse papa en mama zijn kan ik zeggen dat het dit meer dan waard was.