En toen… was het stil

Op het moment dat we ruim 24 weken zwanger waren, veranderde onze wereld.
Van het vele getrappel in mijn buik, ging het naar totaal geen beweging in mijn buik. Ik maakte me behoorlijk wat zorgen en werd er helemaal gek van.
Ik wist niet wat me over kwam en raakte totaal in paniek. Want wat was er aan de hand, waarom was er totaal geen beweging in mijn buik?
Er ging werkelijk van alles door me heen.

Wij zijn als twee gekken naar het ziekenhuis gereden, we dachten niet meer aan de verloskundige, maar ook niet aan andere momenten. Waarom bewoog onze baby niet? Waarom was het zo rustig. In het ziekenhuis aangekomen, werden we al snel naar de juiste afdeling gebracht, en werd ik aangesloten op allerlei scans. Ons kindje bewoog niet, en was geen hartslag, en ook de echo was alles behalve goed. Ik zakte door de grond, en ik merkte ook aan mijn vriend dat hij er heel veel moeite mee had.
Waren we dan nu echt ons kindje verloren. Was het dan echt over…

De gynaecoloog kon ons helaas geen goed nieuws brengen. En hij nam alles met ons door, wat gaat er gebeuren, wat kan ik verwachten en wat staat ons te wachten.
We stonden van het ene op het andere moment in de ergste scenario, waar we als aanstaande ouders totaal niet mee bezig waren.

In plaats van het regelen van de leuke baby tijd, waren we ineens genoodzaakt om het verlies van ons kindje te verwerken, het bevallen van ons levenloos kindje, maar ook de periode daar na zal heel moeilijk zijn. We moeten nu een begrafenis gaan regelen, een afscheid met iedereen om ons heen. En dat is niet leuk, het is loodzwaar, het was echt een verschrikkelijke periode. Deze periode is een periode van rouw, en veel verdriet. Maar ik hield me vast aan het idee, dat ons prinsesje bij ons is, en dat we er alles aan zullen doen om het zo onwijs mooi te maken voor haar. Dit is wat we wilde en wat ook ons prinsesje verdiend. In deze periode is het ook een tijd waarin je veel verschillende emoties merkt, althans dat was voor ons zo. Maar door er samen goed aan te werken werd het wel een stuk draaglijker. Een afscheid regelen van je eigen kindje is echt heel erg zwaar.

We hebben een moeilijke tijd gehad, en hebben gelukkig heel veel steun kunnen vinden in allerlei praat groepen, en we hebben ook gekozen om ons in te zetten voor andere ouders die in het zelfde schuitje als ons terecht zijn gekomen.

We hebben hier veel geleerd, en we hebben er voor gekozen om andere te willen helpen. Andere die het zelfde mee gemaakt hebben als wij, en voor iedereen zal dit een andere manier zijn, maar door er voor iemand te zijn, iemand de juiste weg te kunnen wijzen kan je wel iets heel bijzonders voor iemand betekenen.

Wij kunnen alleen zeggen, luister goed naar jezelf, en mocht je steeds minder beweging voelen, neem gelijk actie. Bel je verloskundige de gynaecoloog of net bij wie je moet zijn. Wees er alsjeblieft zo snel mogelijk bij.

Liefs deze toch ontzettend trotse papa en mama.

En voor de gene die in het zelfde schuitje zitten.. stay strong.